Θεωρώ καθήκον μου να υπογραμμίσω τα εξής: Παρόλα που, η πρόθεση μου κάτι να βάνω στο χαρτί γύρω από τη ζωή και τη δράση μου από τα περασμένα και τα σημερινά, με απασχολούσαν ακόμα από το 1950, λόγοι σοβαροί και λιγότερο σοβαροί, με εμπόδιζαν να καταλήξω σε μια τελική απόφαση. Αλλά, η επαφή μου από το 1971 με μερικούς συντρόφους της Μόσχας που είχαν αποτελέσει την ομάδα του ΚΚΕ (εσ.) όπως ο αξέχαστος σύντροφός μας Πέικος Γεωργούλας που τόσο ξαφνικά και πρόωρα τον χάσαμε, όλο και μου λέγανε για την αναγκαιότητα (και υποχρέωση) μιας τέτοιας προσπάθειας μέκαναν να αφήσω τη δισταχτικότητα.