ΑΘΗΝΑ 1959,   Η «Ανθρώπινη Δίψα», εννιά μεγάλα διηγήματα που αναδεικνύουν το πάθος του ανθρώπου για τη ζωή, αποτελεί τη δεύτερη ολοκληρωμένη συλλογή διηγημάτων του Ι.Μ. Παναγιωτόπουλου. Ωστόσο, η μοίρα που αντιστρατεύεται το ανυπεράσπιστο, σε τελευταία ανάλυση, άτομο, απειλητική έρχεται να περιστείλει ή να εκμηδενίσει την ανθρώπινη βούληση, να τιμωρήσει την τόλμη να υπερβούμε τα, κατά έναν μυστικό και ανεξιχνίαστο τρόπο, προαποφασισμένα. Από κοινού με «Το δαχτυλίδι με τα παραμύθια» αποκαλύπτονται στο βιβλίο αυτό, σε μεγάλο βαθμό, τα μυθοποιημένα βιώματα του συγγραφέα από την παιδική και νεανική του ηλικία, παράλληλα όμως επιχειρείται ένα άλμα προς νέες θεματικές και την αναζήτηση καινούριων μορφών. Θα μπορούσε, επομένως, να θεωρηθεί ένα έργο με μεταβατικές προοπτικές ή ένας χώρος συνύπαρξης του παραδοσιακού και του κατακτημένου με το καινοφανές και το μελλοντικό. Η ελεύθερη βούληση του ανθρώπου και η αντιπαράθεσή της στο μοιραίο, η τραγικότητα της ζωής υπό τη μορφή ποικίλων στερήσεων, μειονεξιών, αποτυχιών, η άρνηση του θανάτου με την παράτολμη πορεία προς συνάντησή του αποτελούν ορισμένα από τα ζητούμενα του τόμου. Σκοπός του η συνειδητοποίηση της θέσης μας στον κόσμο και ο γόνιμος προβληματισμός, που θα ακυρώσει τις αφελείς απογειώσεις με την αναπόφευκτη ανώμαλη προσγείωση. Και ακόμη, ο σωστός κοινωνικός προσανατολισμός, που θα καταδείξει την παθογένεια του αιώνα μας και θα πολιτικοποιήσει ουσιαστικά και παραγωγικά το σύγχρονο άνθρωπο.