Ο Π. Ροδάκης δεν ήταν νευρικός άνθρωπος. Κι αυτό, αποδεδειγμένο. Σε στιγμές της ζωής του που οποιοσδήποτε άλλος θα είχε εκραγεί, εξαπολύοντας όλο το δίκαια σωρευμένο μένος του, αυτός μόνο που στράβωνε το επάνω χείλι παίρνοντας μια έκφραση δυσαρέσκειας, που γρήγορα έφευγε κι αυτή. Όπως, λόγου χάρη, τότε που του είχε ζητήσει η αδερφή του το βιβλίο της Φυτολογίας. Ήταν ένα βιβλίο-κειμήλιο, δεμένο μέσα σε μια μαλακή δερμάτινη θήκη όπου υπήρχε χαραγμένη ανάγλυφα μια μηλιά. Περιείχε ένα ευρετήριο φυτών, έκδοση του περασμένου αιώνα, με συγκεντρωμένα όλα τα είδη δέντρων και λουλουδιών που φύονται στις μεσογειακές χώρες -αγορασμένο στην Ιταλία σε περίοδο μεγάλης ανέχειας. Του το ζήτησε να το διανειστεί προβάλλοντας μια γελοία δικαιολογία και θα του το επέστρερφε -είπε- σε μια βδομάδα. Πέρασαν δυό βδομάδες και τότε πήγε να της το ζητήσει εκείνος. Μόλις τον αντίκρισε έβαλε τα κλάματα κι ανάμεσα στους λυγμούς της άφησε ν ακουστούν τρείς λέξεις, ξανά και ξανά
«Είμαι μια άχρηστη, είμαι μια άχρηστη.»